بررسی امکان استفاده از قابلیتهای سیستم اطلاعات مکانی شبکه ای در پیدا کردن بهترین مسیر

مدلسازی کارتوگرافی یکی از قویترین و انعطاف پذیرترین زبانهای توسعه و مدلسازی در سیستمهای اطلاعات مکانی (gis) شبکه ای می باشد که توسط tomlin در سال 1990 در جهت حل مسائل مکان مرجع پیچیده در gis توسط توابع اجرایی که بترتیبی منطقی در کنار هم قرار گرفته اند، بکار گرفته شد. در واقع مدلسازی کارتوگرافیکی روشی است با استفاده از سیستم اطلاعات مکانی شبکه ای (raster gis) و قابلیتها و توابع قدرتمند آن در تجزیه و تحلیل مسائل مکانی، مطالعه و بررسی بسیاری از پروژه های عمرانی، زیست محیطی و دفاعی از جمله مطالعات اولیه راهسازی را بهبود بخشیده و تسهیل می نماید. در این پایان نامه ضمن بکارگیری روش فوق برای پیدا کردن بهترین مسیر، پارامترهای شیب ، نقاط عبور اجباری و مناطق غیرقابل عبور، در مطالعات فاز صفر راهسازی لحاظ گردیده است . در این تحقیق نقش محوری مدلهای رقومی ارتفاعی زمین (dem) بعنوان پایه هندسی در یک سیستم اطلاعاتی مکانی، در مطالعات راهسازی مد نظر قرار گرفته است . در این رابطه داده های اولیه از نقشه های موجود توسط برنامه نوشته شده توسط مولف استخراج و با مقایسه روشهای مختلف درونیابی از جمله inverse distancekirigikg linear, kiriging quadratic و شبکه نامنظم مثلثی (tin)، نهایتا روش استفاده از شبکه نامنظم مثلثی (tin) جهت ساخت مدل رقومی زمین انتخاب گردید. سپس با استفاده از مجموعه ای از نرم افزارهای مختلف از قبیل idrisi, inroads, winsurf و برنامه های متعدد نوشته شده توسط مولف ، نتایج با روش سنتی طراحی مسیر مقایسه گشته و ملاحظه گردید که بیشترین اختلاف دو مسیر 200 متر می باشد. بدین ترتیب مشخص گردید که استفاده از مدلسازی کارتوگرافیکی در مطالعات اولیه راهسازی قابل قبول و مناسب می باشد. انعطاف پذیری، سهولت استفاده و قابلیت بالای ترجمه نیازهای فنی جهت انجام پروژه به زبان قابل درک و تحلیل در سیستم های اطلاعات مکانی از جمله ویژگیهای مدلسازی کارتوگرافیکی می باشد که استفاده از آن را در انجام پروژه های مختلف عمرانی، زیست محیطی و دفاعی توجیه می نماید.